Często zachwalana i kupowana w formie pamiątki z wakacji ceramika turecka ma bardzo długą tradycję. Początki świetności tureckiej ceramiki sięgają czasów seldżuckich, czyli XI wieku naszej ery. Pięknie zdobione, ręcznie malowane płytki ceramiczne zdobiły zarówno meczety, jak i łaźnie oraz rezydencje prywatne bogatych paszów.
Obecnie zabytkowe kafle można podziwiać w wielu tureckich meczetach, w tym w Błękitnym Meczecie w Istanbule oraz w Zielonym Meczecie w Bursie. Zresztą nazwy obu meczetów pochodzą od kolorów płytek pokrywających ich wnętrza.
Piękne, zabytkowe płytki ceramiczne można również oglądać w Pałacu Topkapı oraz w Pawilonie Fajansowym, stanowiącym część Muzeum Archeologicznego w Istanbule.
Przeczytaj więcej o Zielonym Meczecie w Bursie oraz Błękitnym Meczecie, Pałacu Topkapı oraz Muzeum Archeologicznym w Istanbule.
Dwa najsłynniejsze i najstarsze ośrodki wyrobu ceramiki w Turcji to Iznik oraz Kütahya. Podczas gdy wyroby z Izniku są chwalone za ich wartość artystyczną, ceramika z Kütahyi posiada wartość głównie użytkową.
Pozostałe tradycyjne ośrodki produkcji ceramicznej znajdują się w Avanos (w Kapadocji), Ayvalıku, Bursie, Edirne oraz Istanbule.
Przeczytaj więcej o Izniku oraz Kütahyi.
Sprzedawane obecnie w sklepach kafle i naczynia ceramiczne są zdobione przy użyciu jednej z trzech następujących metod:
- Sitodruk - najpowszechniejszy i najtańszy.
- Kalka kopiująca - na czystą powierzchnię nanoszone są zarysy wzorów, które są następnie ręcznie kolorowane.
- Odręczne zdobienia bez wykorzystania szablonów, wykonywane przez rzemieślników-artystów - najdroższe i najrzadziej spotykane.
Warto pamiętać, że wiele z przedmiotów ceramicznych porywanych jest glazurą na bazie ołowiu, więc mogą być wykorzystywane jedynie w celach dekoracyjnych.
